Yeniden;

satırların arasında kaybolmadan ilerlemek için bir pusulaya ihtiyacım var, gökyüzünü görmek mümkün değil burda. Çok karanlık. Sadece biraz ışığa ihtiyacım olduğunu varsayıyorum, yada karanlıkta görme yetisine.

Kelimeler etrafta uçuşuyor, belki yakalarım diye peşlerinden koşarken iyice kaybolduğmu hissediyorum. İçimdeki ürperti korkuyla karışık üşümeme neden oluyor çünkü yalnızım, karanlık ve soğuk.

Okumaya devam ettikçe daha da yitiriyorum gerçek dünyayla bağımı. Çözün beni sarmalayan zincirleri;
Bırakın da nereye gidecekse gitsin ve beni de yanında götürsün.

Sayıklamalar duyuyorum, yoksa ben miyim bu?

neden hiç sabah olmuyor ki? Bu kadar uzun süren bir hikaye var mı? Kim yazdı benim karanlık yalnızlığımda yitip gittiğim satırları?

şarkı zamanı;

en iyisi müzik , o yol göstersin bana.
(Not: müziği sona aldım ama müzik çalarken okuyun diye sonra başa aldım bitince bidaha dinleyin üstüne :))