Bir haftadır yeni birşeyler yazamadım :) kusura bakmayın...

Yolların yürüyerek bitmeyeceği gerçek olsada ulaşmak için adımlara ihtiyacımız olduğu da b ir gerçek herhalde. Tıpkı saatlerce konuşmaların nihayetinde bir sonuca varamasak ta yine de kelimelere ihtiyacımızın olması gibi yalnız gecelerin ayışığında özlem duyulan saatlerin hep birileriyle yaşanmış olması gerçeği.

Korkuların sessiz bir düşmandan çok bir sırdaş olduğu varsayımını düşledim hep. İçime attığım nice sırların bende yarattığı devlerdi onlar ve kaçmaya çalışmak boşunaydı. Gözlerimi kapattığımda yok olabilirlerdi belki... belki de beni de alıp karanlık korkulara haps olup kaybolurduk varlıkla yokluğun hiç olmadığı bir evrene.

Şimdi saatlerden daha çok anlamlı zaman. Çünkü bir günün bile artık geçmişteki yeri sayısız denemelerin ardından silinmiyor hafızalardan. Yaşamanın ağırlığıyla yorgun ve umuda dair her tür izden uzak yaşlanmakta giderek ağırlaşan kadranın yorgun imgeleri.

Gece oluyor ardından sanki hiç yaşanmamışçasına bir gün önce hayatta; gün doğuyor yinede ve ardında bırakıyor yaşamımın en güzel günlerini koşup geriye yakalayamıyayım diye belki de; hep benden hızlı koşuyor zaman.

Neyi sevdiğimin farkında değilim belki de geleceğin bilinmeyen parlaklığını mı? Geçmişin görkem dolu ışıltısını mı. Sana bırakıyorm kendimi hayat al beni ve canının istediği gibi savur bir oradan bir oraya. Acıt canımı okşa yaralarımı. Bazen ağlayıp yakarsamda yinede yaşamaya devam edeceğim.