Kaldırımın gölgesi kadar duruydu, yaşamın kıyısından akıp giden su. Merdivenlerden bir basamak daha iner gibi bekleyerek adım adım uzaklaşıyor gökyüzünden. söyleyecekleri henüz daha vaktin erken olduğunu bildiği için belkide takılıyor kuru bir öksürüğe. Yutkunmadan dönüp gidiyor arkasını. Kaldırımın bittiği yere.

Sokak köşelerinden gölgesi vuruyor tenviratın puslu aydınlığından. Gece dahada karanlık sanki ardından bakınca. Bir daha geri gelir mi? Söylenmemesi gerektiğini bilsede umut edermi yalnızlığa rağmen terk edilmeyi göze alırmı adını bir kez daha söyleyebilmek için mısralarda aşk sözcüklerinin yanında?

Kaçmaktan daha zor nefes almak durup düşünmeden uzaklara gitmek buharlı trenin homurtuları arasında düşlere dalmadan uyumak ve ayakta kalmak soğuk bir kış gecesinde.
Yalnız ıssız uzak bir şehirde.

Ardında bırakarak günleri unutulmanın verdiği umutla seyre dalmak içinde nefes alırken sevdiğiyle aynı şehirde. Nasıl bir duygu bu kadar yakında olmak hayatını terk ettiğin sesten duyulası uzaklarda olmak?

Acıkmış ve üşümüş olmanın dışında verilen sözlerinde yanılgısı vardır bitkin düşen düşüncelerin sarmaladığı kabuslarda. Dinlenmeden nefes alıp vererek zamanın daha hızlı geçmesini beklersin. Yalnızken zaman geçmez oysa. Saatin akrebi sen yelkovanı oysa aynı kadranda değilsen artık zaman durmuştur gölgelerin içinde. Susman gerektiği gibi sus gecelerin en hüzünlü saatinde.