Karmakarışık bir gün batımıydı.
Kırmızının aleviyle gözden ytirilişinde sadece dünden kalma bir umut değil bir dünya değişiyordu gökyüzündeki ışık oyunuyla.

Hayattan beklenilen anlamlandırma telaşına katılarak rüzgarın sesiyle, ayğmur damlalarıyla iletişir olduğumuzdan mıdır kimbilir doğa terketti bizi.

Upuzun gökdelenlere bakıp yemyeşil çayırlar olduğunu düşlemek ne tuhaf bir oyun. Burası hep en çirkin yüzüydü grinin.

Dumanla kaplıydı gökyüzü ve sisle ve dökülüyordu bacasında ölüm üstümüze.

Yinede devam etti sirenler çalmaya.

hepimiz bir gün öleceğiz nasıl olsa.

Dallardaki yaprakların sararıp hafif meltemlere bile dayanamayan bir baştan çıkarılmışlıkla terk ettiği ağaç gövdesi değil dünyanın yaşanabilir sandığımız parçaları.

Işık yok belkide en yaşanılası gecesinde ayak bastığımız toprak parçası üzerinde.

denizler ne kadarda ıssız derinliklerinde insansız ve yaşam dolu.

tükenen canlıların yerine pek çok yeni nesil türüyor aslında.

doğada yitip giden her canlıya eşdeğer bir hayvan nesli türüyor adına şehir denen cangıllarda.